Bon Natal, bon-a fin e bon prinsipi

Michele Fusero era nato a S. Anna di Bagnolo il 28 aprile del 1916.
Fu ordinato sacerdote nel mese di marzo del 1941 e svolse il servizio pastorale dapprima ad Elva, poi a Villanova Solaro come prevosto nella chiesa parrocchiale di S. Martino.

Dopo 41 anni rinunciò a questo incarico, ma continuò a celebrare la Messa e ad attendere alle altre funzioni religiose.
È mancato il 26 giugno 2006.

Mi son fame un presepi a mia manera:
sensa mofa, candlëtte e rissolin,
sensa artifissi  come ‘nt na giojera,
e sensa papé d’òr e rame ‘d pin.

Pitòst che un cit canton basta ch’a sia
i l’hai daje drinta al cheur ël pòst d’onor.
L’é un presepi un pò dròlo e foravìa,
ma a pias a mi…. e piasrà ‘d cò a Nossgnor.

Bele parèj, che ‘d ròba ch’a j’é ‘n drinta:
da le fiòche, tesòr ëd mè pais,
ai përsonagi, nen butà për finta,
ma sernù da ‘nt lë strop dij mèj amis.

Dëscor con la Madòna, adess, mia mama
(son bon-e amise e a pòrto l’istess nòm).
Mi scoto lòn ch’a-j dis e lòn ch’a-j ciama:
prega për soe masnà, prega për l’òm.

Dacant a San Giusèp, mè pare a pija
l’esempi dël travaj fàit për Nossgnor.
(Son pa ij sòld ch’a onoro la famija,
ma l’onestà, la fede e un poss d’amor).

A vardo l’aso e ‘l beu, da smaravijà,
dontré saputo1 sensa religion,
e da le bestie amparo na vrità:
servì Nosgnor l’é pa n’umiliassion.

Ij bërgé con le feje e ij berolin
(pròpi coj ver, nen mach ëd bambasin-a)
bamblin-o al sol, tranquij, sensa sagrin,
fin a sèira, ch’a torno a la cassin-a.

Dë ‘dnans a la caban-a quanta gent!
Cit ch’as fan grand e vej che a calo giù,
e pòver ch’a son rich ëd sentiment
con ij rich ch’a son pòver ëd virtù;

le maraje dla scòla bosaron-e2,
mame e magistre an brando e ‘nvironà;
pare goregn, viton-e3 travajon-e,
e giovnòt e mariòire dësgagià:

ël médich con la scòrta dle meisin-e;
ël segretari, ‘l sìndich e ij consijé,
ël postin con n’ambòsta4 ‘d cartolin-e
d’auguri; mèis da bòsch e muliné;

ij botegari bin fornì dë stren-e;
panaté con bignòle e panaton;
l’òsto con dontrè bote bele pien-e;
na dando5 con le tome e ‘l bur pi bon.

E peui lagiù, arlongh la mulatera,
quaidun ch’a riva con ël zàino a spala,
j’é un mul carià, smija ferm, ma l’é nen vera:
a bogia adasi, sospirand la stala.

Sla stra dla vita pi ‘d na conossensa
tribula a caminé, ma tant s’avzin-a
e un dì dòp l’autr, con temp e con passiensa,
trovrà Nossgnor an brass dla Madonin-a.

Quaidun l’é già rivà. Bele content
varda e s’arpòsa ant la contemplassion;
l’ha sospirà a la longa sto moment…..
A-j ciapa ël baticheur, për l’emossion.

Vardo. Son tanti. As peulo nen conté.
Me presepi l’é pien. Parèj ch’am pias!
Da j’autësse dël cel taco a calé
j’angel an còro për nonsié la pas.

A canto: “Glòria” al Rè dl’umanità.
Scoto j’amis la mùsica an distansa:
“La pas a j’òm ëd bon-a volontà”
La pas! … Së slarga ‘l cheur a la speransa!

Cala la neuit. Le stèile, un-a për un-a,
a sauto fòra da ‘nt ël bleu profond.
Lontan, adess, un can giapa6 a la lun-a…..
Mi resto sol con ël Padron dël mond.

Lo vardo an facia e i diso a mesa vos:
“Nosgnor, dime tò nòm”. Chiel am rëspond
con sò soris divin, lë sguard grassios
ch’a riva drit al cheur, giù, fin al fond.

E am dis: “Amor”. Casca un vel. La vision
dël presepi së slarga. Torno amis
l’agnel e ‘l luv e l’òm con ël leon.
Svaniss la tèra e splend ël paradis!

Mi son fame un presepi a mia manera: 
sensa mofa, candlëtte e rissolin….
Nò. L’é pa dròlo. L’é na còsa vera:
faita d’òm viv, d’amis ch’as veulo bin.

Saputo: saccenti
Bosaron-e: birbe
Viton-e: montanare
Ambòsta: manciata
Dando: zia (voce provenzale)
Giapa: ulula, guaisce