Auguri a tutti con una poesia di don Michele Fusero “ël parco dla Companìa dij Brandé” di cui abbiamo già parlato nel numero di aprile del 2016 in occasione del centenario della sua nascita
Michele Fusero era nato a S. Anna di Bagnolo il 28 aprile del 1916.
Fu ordinato sacerdote nel mese di marzo del 1941 e svolse il servizio pastorale dapprima ad Elva, poi a Villanova Solaro come prevosto nella chiesa parrocchiale di S. Martino.
Dopo 41 anni rinunciò a questo incarico, ma continuò a celebrare la Messa e ad attendere alle altre funzioni religiose.
È mancato il 26 giugno 2006.
ME PRESEPI
Elva (Natal 15-12-1950)
Mi son fame un presepi a mia manera:
sensa mofa, candlëtte e rissolin,
sensa artifissi come ‘nt na giojera,
e sensa papé d’òr e rame ‘d pin.
Pitòst che un cit canton basta ch’a sia
i l’hai daje drinta al cheur ël pòst d’onor.
L’é un presepi un pò dròlo e foravìa,
ma a pias a mi…. e piasrà ‘d cò a Nossgnor.
Bele parèj, che ‘d ròba ch’a j’é ‘n drinta:
da le fiòche, tesòr ëd mè pais,
ai përsonagi, nen butà për finta,
ma sernù da ‘nt lë strop dij mèj amis.
Dëscor con la Madòna, adess, mia mama
(son bon-e amise e a pòrto l’istess nòm).
Mi scoto lòn ch’a-j dis e lòn ch’a-j ciama:
prega për soe masnà, prega për l’òm.
Dacant a San Giusèp, mè pare a pija
l’esempi dël travaj fàit për Nossgnor.
(Son pa ij sòld ch’a onoro la famija,
ma l’onestà, la fede e un poss d’amor).
A vardo l’aso e ‘l beu, da smaravijà,
dontré saputo1 sensa religion,
e da le bestie amparo na vrità:
servì Nosgnor l’é pa n’umiliassion.
Ij bërgé con le feje e ij berolin
(pròpi coj ver, nen mach ëd bambasin-a)
bamblin-o al sol, tranquij, sensa sagrin,
fin a sèira, ch’a torno a la cassin-a.
Dë ‘dnans a la caban-a quanta gent!
Cit ch’as fan grand e vej che a calo giù,
e pòver ch’a son rich ëd sentiment
con ij rich ch’a son pòver ëd virtù;
le maraje dla scòla bosaron-e2,
mame e magistre an brando e ‘nvironà;
pare goregn, viton-e3 travajon-e,
e giovnòt e mariòire dësgagià:
ël médich con la scòrta dle meisin-e;
ël segretari, ‘l sìndich e ij consijé,
ël postin con n’ambòsta4 ‘d cartolin-e
d’auguri; mèis da bòsch e muliné;
ij botegari bin fornì dë stren-e;
panaté con bignòle e panaton;
l’òsto con dontrè bote bele pien-e;
na dando5 con le tome e ‘l bur pi bon.
E peui lagiù, arlongh la mulatera,
quaidun ch’a riva con ël zàino a spala,
j’é un mul carià, smija ferm, ma l’é nen vera:
a bogia adasi, sospirand la stala.
Sla stra dla vita pi ‘d na conossensa
tribula a caminé, ma tant s’avzin-a
e un dì dòp l’autr, con temp e con passiensa,
trovrà Nossgnor an brass dla Madonin-a.
Quaidun l’é già rivà. Bele content
varda e s’arpòsa ant la contemplassion;
l’ha sospirà a la longa sto moment…..
A-j ciapa ël baticheur, për l’emossion.
Vardo. Son tanti. As peulo nen conté.
Me presepi l’é pien. Parèj ch’am pias!
Da j’autësse dël cel taco a calé
j’angel an còro për nonsié la pas.
A canto: “Glòria” al Rè dl’umanità.
Scoto j’amis la mùsica an distansa:
“La pas a j’òm ëd bon-a volontà”
La pas! … Së slarga ‘l cheur a la speransa!
Cala la neuit. Le stèile, un-a për un-a,
a sauto fòra da ‘nt ël bleu profond.
Lontan, adess, un can giapa6 a la lun-a…..
Mi resto sol con ël Padron dël mond.
Lo vardo an facia e i diso a mesa vos:
“Nosgnor, dime tò nòm”. Chiel am rëspond
con sò soris divin, lë sguard grassios
ch’a riva drit al cheur, giù, fin al fond.
E am dis: “Amor”. Casca un vel. La vision
dël presepi së slarga. Torno amis
l’agnel e ‘l luv e l’òm con ël leon.
Svaniss la tèra e splend ël paradis!
Mi son fame un presepi a mia manera:
sensa mofa, candlëtte e rissolin….
Nò. L’é pa dròlo. L’é na còsa vera:
faita d’òm viv, d’amis ch’as veulo bin.
Saputo: saccenti
Bosaron-e: birbe
Viton-e: montanare
Ambòsta: manciata
Dando: zia (voce provenzale)
Giapa: ulula, guaisce
