IJ MÈIS di Carlottina Rocco
OTÓBER
Con cavagne e cavagnin
as vendumia për j’autin,
ma ant le combe e sle colin-e
a-i son già le freidolin-e.
CANSON VENDUMIÒIRA DIJ VINT’ANI
Mèis d’otóber an colin-a:
son finìe le giornà dosse.
Frise ’d sol e frise ’d brin-a,
feuje giàune e feuje rosse.
Di për di la nebia a possa
e as fà sempe meno ràira.
Ògni rama l’ha na gossa:
lusentela[1] frèida e ciàira.
Dòp-disné, che ’l sol a fora
cole nìvole pì s-ciasse,
dontrè pass i-j foma ancora
su dle rampe o giù dle basse.
Peui setà s’na murajëtta
– euj ant j’euj e man an man –
i passoma mes’orëtta
soi solèt a parlé pian…
As fan pì màire le taragne[2]
ant le vigne già dëspeuje,
ma j’é ij pom e le castagne,
bon-a fruta ancor da cheuje.
Mincatant un pòch ëd pieuva
va sbrinciand ij grisantem.
Daspërtut ël vent as treuva
con sò làgn e con sò gem.
S’i ch’a-j fà se ’l temp l’ha ’l muso,
se la bisa a l’é tajenta,
ij tò làver coma a bruso!…
la toa man s’a l’é bujenta!…
Peui, caland da la strajëtta
che già ’l cel a cambia ton,
s’në tornoma sot-brassëtta
dasend l’andi a na canson…
Alfredo Nicola
PRELUDI D’OTOGN
L’é finìa ormai l’istà,
a s’avsin-a ’l temp ëd le brin-e,
son spontà sël verd dij pra
bolè bianch e freidolin-e[3].
J’é ’l cel gris e ’d nebia bassa,
peui na pieuva fin-a fin-a;
cel d’otogn a siassa, a siassa,
col’aquëtta piovarin-a.
Vent d’otogn a l’é anrabià,
mincatant ranca na feuja,
e mi moch[4], sarà ’nt ëca,
tre di ’d pieuva, tre di ’d neuja.
Peui ’l cel a l’é s-ciancasse,
son pasiasse j’element,
e le nìvole, già basse,
son sparìe ’nt un moment.
A contrasto contra ’l cel
j’ariss verd ëd le castagne.
S’a son bele sensa vel
’dcò le ponte dle montagne!
Coma a son verd, verd, ij pra,
s’i t’i-j guarde dòp la pieuva:
dòp na bela slavassà
la natura a smija neuva.
Për nen seufre fiòche e brin-e,
e dël frèid tuti ij ravagi[5],
’dcò le svice rondolin-e
as preparo për fé ’l viagi.
A son tute ansima a un fil,
ch’a ciargojo[6], ch’a dëscuto,
un cip-cip tanto gentil,
chi lo sà? Forse am saluto.
Pinot Casalegno
TRAMONT D’OTOGN
Tramont d’otogn. Për l’aria na nebiëtta
a ven su da la val, fin-a, legera;
vòlo le nòte sclin-e dla baudëtta
d’una ciòca lontan-a, tapagera[7].
Le feuje dj’erbo a smija ch’a ringreto
a chité ij branch gorègn ch’a l’han portaje:
së spataro dasiòt për tèra e a speto
lë scarpison[8] che a-j crasa[9] e a-j fà ’n fërvaje.
Come le feuje ij mè pensé as në van
con j’ilusion che a casco un-a pr’un-a,
le speranse a tramonto a man a man;
la vita grisa a ven anans pì dun-a[10].
Bej seugn ’d mia gioventù, già tant lontan-a,
bej seugn d’amor che prest l’eve chitame,
përchè torne pì nen? As dësdavan-a
dë ’dnans a mi ’n rosari ’d còse grame.
E penso. E ’ntlora a torno vnì a la ment
j’arcòrd trames na nebia ’d nostalgìa.
A sarà forse ’l temp, forse ’l moment:
im sento ’l cheur fassà ’d malinconìa.
Òh ingenuità pì frësca ’d na sorgiss[11],
basin pen-a acenà, carësse ardìe,
castej an aria, tut un paradis
ëd còse che purtròp son già svanìe.
Profum ëd la carn vlutà, pciti frisson
dij còrp aserb parèj ëd la fruta beusa[12],
prime promësse e prime delusion:
l’avnì l’é andàit përdend sò color reusa.
Casco mie feuje ai vent gelà dj’orissi[13],
ma a randa a mi, adess, una piantin-a
tënn-ra a ven su ’nt ël cel ch’a së s-ciairiss:
da mie radis na vita a s’ancamin-a.
Attilio Spaldo
[1] Lucente, splendente; lucciola
[2] Filare di viti
[3] Colchico autunnale
[4] Confuso, mortificato, deluso, umiliato
[5] Distruzione, devastazione, rovina
[6] Molti uccelli insieme che cinguettano
[7] Rumorosa
[8] Colui che le pesterà
[9] Schiacciare; (fig.) opprimere
[10] Presto, subito, in fretta
[11] Sorgente
[12] Acerba
[13] Bufera, uragano, vento impetuoso
