Cleo Balbo, la poetessa atleta

Collaborò alla rivista IJ BRANDÉ. Alcune sue poesie sono state pubblicata da Camillo Brero in Storia della letteratura piemontese e da Renzo Gandolfo in La letteratura piemontese.

Scrittrice tenue, sensibile e delicata, più volte premiata nei concorsi regionali. La sua poesia rivela una tipica sensibilità femminile e raggiunge momenti di notevole forza espressiva.

Fu anche campionessa italiana nel mezzofondo (8oo metri).

Nel 1935 fece parte della staffetta 3×800 che con il tempo di 8’09″6 stabilì il nuovo record italiano.

Nel 1937 stabilì, sempre nella staffetta, il record mondiale con il tempo di 7’32”.

Nel 1938 vinse il titolo italiano degli 800 metri e stabilì il record italiano con il tempo di 2’25″2.

In quell’epoca la Balbo correva per i colori della Venchi Unica.

La nostra concittadina si dedicò anche alla scherma negli anni dal 1940 al 1943, per concludere poi la sua brillante carriera con un prestigioso terzo posto della squadra italiana di fioretto ai campionati mondiali di Lisbona.

A seguito di una breve malattia morì il 19 maggio 1984.

UN CEL POLID
Un cel polid parej ‘d në specc
color dël mar.
Un cel ch’a smija butà lì
përché ti
‘t peusse scrivje ansima
ij tò pensé.
Ma coma as fà rivé lassù
sensa volé?
J’ale bele-sì as treuvo pa.
E ij tò pensé
a resto drinta ti, stërmà.
Serv nen parlé
gnun a scota, j’é trop rabel,
j’é tròpa pressa.
Còsa peulo valèj ij tò pensé,
còsa ch’at rendo?
Gnente. E alora  fà ‘l piasì
tirte da part
e lassa ‘l pòst al progress
a la siviltà.
Lassa ch’as masso, ch’a ròbo,
ch’a s’angano,
ch’a parlo ‘d politica, ëd partì,
e ti, ti statne lì,
goarda col cel lassù, così polid,
e tente ij tò pensé.
A son la toa richëssa
‘l tò boneur,
son lor ch’at giuto a vive,
e ‘l mond lassa ch’a vada giù
për la soa stra.
A ti, a t’anteressa pa!

ËL TEMP
Amis-nemis ëd nòstra vita
ël temp ch’a passa
dosman1
sensa sosta
come l’eva dël rì
a s-cianca dì per dì
un proget, n’ilusion,
na speransa.
A lassa ‘n ricòrd sbiadì,
un pò ‘d sënner ëd na fiama,
l’armonìa ‘d na paròla,
l’ombra ‘d n’amor,
dolor.
Ël temp ch’a passa
come l’eva dël rì
an pòrta dì për dì
vsin a la vrità.
A casco ij seugn
come fruta madura
ma ‘l pensé a marcia
drit per la soa stra.
Andoa as rivrà?
A un prinsipi?
A na fin?
Ël temp indiferent a passa
come l’eva dël rì
e an pòrta vers l’avnì.

L’ONDA
A-i é n’onda ch’a ven da lontan
e as pòsa pian pian
vsin a mi.
L’é lì.
Se slongo la man
i peuss tochela,
peuss carëssela
pian pian.
Ma a l’é n’onda profonda
e l’eva a l’é sombra2
e am fa paùra.
A-i é ‘n mi tanta arsura
e am tenta col’onda,
ma stagh ën sla sponda
peuss nen tochela
am fa tròp paùra.
Epura
a brusa mè sangh
e fòrse col’onda profonda
a portrìa a mè cheur
un pò ‘d luce e ‘d boneur.
Chissà lòn ch’a l’é bin
e lòn ch’a l’é mal!
Ma pura quaicòsa ch’a val
dev’essje ‘nt ël mond.
Përché lasseme tenté?
Veuj trové, veuj trové
na frësca sorgiss
polida e rienta
e dësmentié
tut lòn ch’am tormenta.
Përché peuss nen vive così
ën sla sponda
lassand che col’onda profonda
së sperda lontan!

NA VOS ANT LA NEUIT
Sento na vos lontan-a,
l`é ‘l din dan ëd na campan-a
ò l’aqua ‘d na fontan-a
che a casca e a piora?

L’é ‘l subì dël vent
che ant un moment
a passa an sla pianura,
ò ‘l bësbijé dle rame
che a frisson-o ‘d paùra?

A son lassù le stèile?
I saro le parpèile3
e i scoto.

Nò, la vos l’é davsin-a,
l’é dossa, l’é fin-a,
l’é ant ël mè cheur.
Maleur?… Boneur?…
Chissà!…
A l’ha parlà
e mi l’hai nen capila.

1)      Dosman: delicatamente, adagio.
2)      Sombra: oscura; triste, malinconica.
3)      Parpèile: palpebre.