Attilio Spaldo a vent’anni dalla morte

TEMP ËD VENDUMIA

Pi frësche dl’uva nèira e bin madura,
fruta da cheuje sla matin radiosa,
le vëndumiòire a slanso ant l’aria pura
coma un arciam1, una canson gioiosa.

N’arciam d’amor che a va për le colin-e,
travers ai brich, ai bòsch, a le campagne,
portà da tante vos gentile e sclin-e2
pi dosse dl’uva nèira dle taragne3.

Fiëtte robuste, alegre e degordìe4,
sincere coma ‘l vin, a canto an festa;
un a-j mangia con j’euj, bèiv ël sò rìe
che coma ‘l vin a fa giré la testa.

Un quàich basin a scapa dë scondion
daré dle feuje rosse dla taragna:
përchè l’é sempre istess ël pcit baron
ëd j’uve vëndëmmià, lì, ‘nt la cavagna?

TOE PÒVRE MAN

Toe pòvre man tròp bianche a son gionzùe
gropà da le perlin-e dël rosari,
sla vesta nèira ch’a sa odor d’armari.
Ò care man, për sempre l’hai përdùe!

Ste bianche man che, pcit, a l’han portame,
che, vnù pi grand, can tanta tenerëssa
l’han pasià ij mè sagrin con na carëssa,
rendendme j’ore grise meno grame,

son fërme ormai e frèide. Sensa vita.
L’ha fërmaje la Mòrt, sensa përdon,
robandme l’ùltim gest ‘d benedission,
robandje na carëssa a la mia cita.

Sla vesta nèira (a j’era la pi bela)
s’arpòso adess ant l’ùltim abandon. –
Un grop më strenz la gola: an ginojon,
piorand, mi resto lì, sperdù, a vijela.

CASCADA Ë PERLE

Cascada ‘d perle ansima a un piat d’argent,
la rijada improvisa ‘d na masnà
fa bin al cheur. E ‘l mond, për un moment,
ant soa armonìa a sta coma ancantà.

L’é gnente d’àut che un sofi, un buf ëd vent;
a l’é në s-cianch d’azur, un pò ‘d bontà
– cascada ‘d perle ansima a un piat d’argent –
la rijada improvisa ‘d na masnà.

Da la nebia dj’arcòrd dël nòstr passà
su n’onda neuva, frësca ‘d sentiment
nòstra inossensa a torna, quand che as sent
gazojé5 ant l’aria ‘l rije ‘d na masnà
– cascada ‘d perle ansima a un piat d’argent.

LAGHÈT ËD MONTAGNA

A-i é ‘d laghèt dël pi bel bleu ch’a-i sìa,
con rive tempestà ‘d piumèt e ‘d fior
coma un mosàich pressios, pien ‘d poesìa,
come në smalt cangiant ëd sent color.

A-i é ‘d laghèt ch’a san ‘d malinconìa
coj dì che ‘l cel a l’é pi gris che lor,
quand la tormenta a l’ha ‘l grigné6 ‘d na strìa
e la natura a dà pi nen ‘d calor.

A-i é ‘d laghèt al fond dle combe scure
trames ai ròch ch’a-i ten-o përzoné,
doa che ‘l camoss a bèiv a j’aque pure

ch’a nasso da la fiòca dij giassé;
doa che l’òm, tra j’autre creature,
dësmentia ‘l mond, e sà mach pi sugné.

1. Arciam: richiamo
2. Sclin-e: argentine
3. Taragne: filari delle viti
4. Degordìe: vivaci
5. Gazojé: cinguettio
6. Grigné: ridere