Anin Molin Pradel Rabino (Torino 23/7/21 – Torino 12/2/1999): nonostante abbia vissuto gli anni della giovinezza proprio nel momento più cupo di tutta la storia moderna, la sua poesia si caratterizza per freschezza, genuinità e una grazia senza tempo. I suoi versi si rinnovano quotidianamente e offrono uno spaccato dell’anima trasversale a tutti i periodi storici, non portano i segni di un’epoca, né di un particolare modo di pensare; sono un’espressione sempreverde dell’animo femminile e del significato più profondo e meraviglioso della natura.
Ha dimostrato una schietta vena poetica combinata anche con la sua vocazione per la pittura.
Entrata a far parte della Companìa dij Brandé negli anni ’70, ha collaborato con i più importanti giornali piemontesi e ha pubblicato:
Vers ël seren, Ca dë studi “P. Pacòt”, Ed. “Piemontèis ancheuj”- C.S.D. Minzoni-Torino 1995
___________________________________
MOMENT ËD SOSTA
Quandi ch’a l’é pi grev
tiré anans
për la carzà dla vita
e ’l cheur a tranfia,
a-i va ’n moment ëd sosta.
E mi, sta sèira,
bandonà sël mucc dij mè crussi,
midem com i fussa slongà
su na gerba1 ’d fen ch’a përfuma
– con j’euj alvà a la speransa –
veuj gòdme lë sponté
dla prima stèila.
1) Covone di grano
___________________________________
ORA D’ADORASSION
Nosgnor,
ch’at sia gradìa sa companìa ch’veuj fete
an costa spluva ’d temp.
Ai mè làver i-j buto sigilura1,
ai Tò pé i pòso tut2 afann e pen-a
përché l’anima mia
lingera a peussa alvesse
tra candie trasparense fin-a a Ti
e ’n tut silensi
ëd Tò Silensi
nurisse3.
1) Sigillo
2) Ogni
3) Nutrirsi
___________________________________
A L’É PARÈJ
N’amisa
l’ha ciamami ’n piesì:
j’heu fàjlo
e j’heu perdì
chila e ’l piesì.
Për in crocion ëd pan
ch’j’heu daji,
për ina cara
ch’j’heu faji,
’n taboj scontsì1
l’ha bërlicami ’l man
e l’ha sgatà
an den a sò cheur ëd can
për trové e peu dimi
con j’euj
ël paròli pù beli.
Dialetto di Montafia d’Asti, paese della mamma di Anin
Montafìa, stèmber 1998
1) Sconosciuto
___________________________________
NA FRISA ’D FILOSOFIA
Nò, mi i l’heu mai studià filosofìa
su coj lìber ch’a san andutriné
su ’l ròbe ancreuse,
ma, ’d sa meisin-a,
i l’heu avù l’ambëccà
da la scòla dla vita
ant ij di dë stravent.
L’heu famne ’n fardel cit
– lasso col gròss a Sòcrate e Platon –
ma, bele cit, òh tant am ven a taj
an sa stagion solenga1.
A l’ha giumai faitame2 a nen guardé
e
– con l’anima seren-a –
a tnime companìa daspërmì.
1) Solinga; solitaria
2) Ormai mi ha abituata
__________________________________
GRUMELE ’D POM
Podìo rusié delissie o carpendù
ma, se pare mëssé1 an ciapava sl’at
ëd deje l’andi al tross, dun-a an disìa:
«Ehi! Ehi! ’s campo nen via ’l grumele ’d pom
savèjsse com a-j piaso ai passaròt».
Da anlora, ’d minca pom ch’i s’argaloma2,
goernoma sempe coste cite smens:
na smens ëd pom? Ròba da rije… ’n nen!
Epura s’i vëdèisse con che gòj
a pianto bela fera ij cit piumèt
për ambranché se frise…
e com angagio batajòle vische
s’j’é ’l farinel ch’veul tut për sò gosé!
Ma sì! fomje ’n pò ’d festa
a chi – che ’n pijolanda e ’n batend l’ala –
’s na ven ciamé limòsna a nòstra lòbia,
a nòstra fnestra:
në sforniòt ëd prim vòl…
o na passra splufrìa3…
Campeje pi nen via ’l grumele ’d pom…
savèjsse com a-j piaso ai passaròt!
1) Suocero
2) Di ogni mela di cui godiamo
3) Sparuta, striminzita
___________________________________
UN VÒL ËD PARPAJON
Se quand ij m’arposreu ’nt la fàuda pasia
ëd Mare tèra,
a tuta bin ch’ij l’eu vorù, vivenda,
na fòrsa misteriosa
podèissa deje tinta,
da tut ësmens ëd mè pòvr cheur dësblà
còs j’ës-ciondrìa?
Oh! se lo seu…
Un vòl ëd parpajon
con j’ale soagnà dai bej color
ëd mè Piemont:
bianch, ross e bleu!
